Vertelcultuur

Misschien ben jij je nog niet bewust van een vertelcultuur in Vlaanderen of vind je die net zo ‘vanzelfsprekend’ als eten, drinken en ademen. Luister eens even naar de verhalen die je te horen krijgt:  Verhalen van je partner, van je kinderen, van je collega’s op het werk. Verhalen uit de pers. Verhalen via social interfaces zoals Facebook en YouTube. Verhalen op de trein of in de file vanmorgen.
Als je om je heen kijkt om verhalen te ontdekken, zie je ze ook: in een landschap, in een gebouw, in een advertentie, in een tijdschriftartikel, in human interest programma’s op tv. Je beseft niet dat je dagelijks bloot gesteld wordt aan massa’s verhalen, die je bewust of onbewust beïnvloeden. Alle verhalen van een dag opschrijven in een dagboek, is een fulltime job. Gelukkig zijn er vertellers om je heen die de verhalen op zo’n manier vertellen dat je ze onthoudt, want ze hebben je geraakt en/of ontroerd. Bovendien wil je ze navertellen, maar dan wel op jouw manier, zoals jij ze beleefd en ‘geleefd’ hebt. Welke verhalen vertel jij? Welke verhalen vertellen wij, bijvoorbeeld als we op reis gaan? Onbewust zijn we dagelijks met onze vertelcultuur aan de gang.

Verhalen helpen ons om ons welzijn te verbeteren, stimuleren samenwerking en dragen bij tot een gemeenschappelijk doel. Verhalen slaan bruggen tussen mensen, over de golven van onwetendheid, isolement, verscheidenheid en conflicten heen. Die bruggen overspannen generaties en vormen een kijk op onze toekomst, op onze universele erfenis. Niet zomaar wil UNESCO geld noch middelen inzetten om de vertelkunst vrijwaren voor de toekomst.